BVS

Eenzame opsluiting

Gelijktijdig met een aantal soevereinen werd 11 juni vlak voor de NAVO top ook advocaat Arno van Kessel uit Leeuwarden gearresteerd door 15 leden van de Dienst Speciale Interventies (DSI) in aanwezigheid van de rechter commissaris en de deken van de Orde van Advocaten Noord-Nederland. (zoals gebruikelijk bij advocaten vanwege hun verschoningsrecht). De deken startte kort daarna een schorsingsprocedure, zonder toegang tot details van de zaak, wat vragen oproept over de onafhankelijkheid en zorgvuldigheid van deze stap.”

Op 26 juni 2025 werd Van Kessels voorlopige hechtenis met 90 dagen verlengd onder verdenking van betrokkenheid bij een “crimineel netwerk” met “anti-institutioneel gedachtegoed”, dat mogelijk wapens of gevaarlijke stoffen wilde verzamelen of gebruiken, mogelijk in verband met de NAVO-top van 24-25 juni 2025 in Den Haag. Zijn beperkingen werden bij de verlenging wel opgeheven, waardoor hij inmiddels weer bewegingsvrijheid heeft en contact mag hebben met andere gedetineerden.

De opgepakte bekende Leeuwarder advocaat deed eerder van zich spreken als raadsman van Artsen voor Waarheid, een groep die zich keerde tegen coronavaccins en andere coronamaatregelen en met name vanwege de ernstige bijwerkingen er van. In 2021 drong Van Kessel, samen met activiste Elke de Klerk, een school in Drachten binnen tijdens een vaccinatievoorlichting bij ROC Friese Poort, waar hij scholieren benaderde en GGD-medewerkers uitschold voor ‘NSB’ers’ en ‘kindermoordenaars’. Dit leidde tot zijn eerdere voorwaardelijke schorsing en een proeftijd van twee jaar wegens onprofessioneel gedrag. Dit kwam hem op een voorwaardelijke schorsing en een proeftijd van twee jaar te staan.

Van Kessel was bezig met rechtszaken tegen Bill Gates, Mark Rutte en de Staat der Nederlanden en werd vlak voor de NAVO top en de lopende rechtszaak met groot machtsvertoon gearresteerd en geblinddoekt afgevoerd door een arrestatieteam van zo’n vijftien politieagenten, terwijl zijn vrouw en kinderen onder schot werden gehouden. De agenten hebben daarna urenlang zijn huis doorzocht. 

De zaken waarmee Van Kessel bezig is draaien om de centrale vragen of het coronabeleid onderdeel is van de globalistische hervormingsagenda ‘the Great Reset’ en of de coronaprik al dan niet een biowapen is, onder andere vanwege het gebruik van een “killerbatch” Pfizer vaccins. De helft van de vaccinbatch EM0477 werd halverwege ingetrokken, nadat er veel mensen overleden na toediening van het vaccin. In oktober 2024 oordeelde de Rechtbank Leeuwarden dat het jurisdictie heeft over Bill Gates, ondanks diens bezwaar dat een Nederlandse rechter niet bevoegd zou zijn. Dit was een belangrijke overwinning voor Van Kessel. De zaak trekt internationale aandacht, met deskundigen zoals Catherine Austin Fitts en Mike Yeadon die mogelijk onder ede zullen getuigen. 

Van Kessel zat 15 dagen in volledige beperkingen, maar zou helemaal geen soeverein zijn, mede omdat dit gedachtegoed niet te verenigen valt met het ambt van advocaat en omdat hij persoonlijk ook niet achter deze visie staat. Dit wekt de indruk van mogelijke politieke motieven, al is hier vooralsnog geen bewijs voor.

Advocaat Van Kessel kan nu dus zeker niet bij de openbare zitting aanwezig zijn op 9 juli in de Rechtbank Leeuwarden, waar de eerste inhoudelijke behandeling van de internationaal geruchtmakende rechtszaak tegen onder andere de Staat der Nederlanden, Mark Rutte en Bill Gates op de rol staan. Zijn compagnon Peter Stassen staat er alleen voor, maar zegt “geëquipeerd op de zitting te zullen verschijnen”. Het OM zegt meer tijd nodig te hebben voor onderzoek en “gezien de stand van het onderzoek is het niet mogelijk om inhoudelijk in te gaan op vragen over de voortgang, verdenkingen en bevindingen. 
Een deken, die als toezichthouder op advocaten, een schorsing in gang zet of toelaat dat een advocaat in volledige beperkingen zit zonder een openbare aanklacht of bewijs, roept vragen op over de onafhankelijkheid en zorgvuldigheid van de Nederlandse Orde van Advocaten (NOvA).

Het is opmerkelijk dat de deken al een schorsingsprocedure heeft opgestart zonder dat de Orde formeel op de hoogte kan zijn van alle details van Van Kessels zaak, gezien zijn beperkingen. Dit betekent dat Van Kessel ook geen mogelijkheid heeft gekregen om zichzelf te verdedigen of context te bieden, wat tegen het principe van hoor en wederhoor indruist. En dit suggereert weer een mogelijk voorbarig oordeel of externe druk, wat niet strookt met de rol van de deken als hoeder van een eerlijke procedure. De lokale deken van Noord-Nederland, is verantwoordelijk voor toezicht op advocaten en moet klachten of verdenkingen onderzoeken volgens de Advocatenwet. Echter, een schorsing zonder transparant vooronderzoek of concrete feiten lijkt prematuur en kan de indruk wekken van een poging om Van Kessel te marginaliseren, vooral gezien de gevoelige aard van zijn rechtszaken.

Ook advocate Inez Weski’s die eenzame opsluiting kreeg in een bunker leidde eerder al tot kritiek op het OM en de NOvA wegens gebrek aan proportionaliteit. Er zijn tot dusver ook geen openbare publicaties of verklaringen van de NOvA of de lokale deken van Noord-Nederland gekomen. De NOvA publiceert wel regelmatig over tuchtrecht en rechtsstatelijkheid, maar deze zijn algemeen van aard en vermelden de zaak Van Kessel niet.

Het is zorgwekkend als de deken, die onafhankelijk moet zijn, niet kritisch genoeg lijkt te staan tegenover de acties van het OM. Dit voedt speculaties over politieke motieven. Zonder openheid van de NOvA of het OM ondermijnt dit het vertrouwen in het toch al broze rechtssysteem. Het uitblijven van concrete aanklachten of bewijs van het OM spreken boekdelen.

Titanengevecht om de wereldorde: Trump en Musk vs Gates en Buffett

De recente donatie van Warren Buffett van liefst 6 miljard dollar aan de Bill & Melinda Gates Foundation markeert meer dan filantropie. Het bevestigt zijn jarenlange steun aan mondiale gezondheidszorg en armoedebestrijding. De gift is een voortzetting van zijn decennialange toezegging om zijn vermogen via de Gates Foundation te verdelen.

Aan de ene kant staan Donald Trump en Elon Musk, die zich afzetten tegen wat zij zien als een globalistische elite met te veel invloed op nationale soevereiniteit en individuele vrijheid. Aan de andere kant Bill Gates en Warren Buffett, voorvechters van mondiale samenwerking via NGO’s, technocratische structuren en supranationale organisaties. Beide kampen vertegenwoordigen invloedrijke, posities in een breder krachtenveld waarin ook staten, multilaterale instellingen en maatschappelijke bewegingen meespelen.

Het krijgt steeds meer het karakter van een systeemstrijd. De inzet: wie bepaalt de richting van technologische ontwikkeling, volksgezondheid, internationale hulp en informatiecontrole?

Een zichtbaar strijdperk is USAID, de Amerikaanse ontwikkelingsorganisatie. Trump en Musk beschuldigen de instelling van verspilling, ideologische inmenging en zelfs indirecte betrokkenheid bij riskant virologisch onderzoek. Zo verwees Musk naar financiering van EcoHealth Alliance, een controversieel onderzoeksproject rond coronavirussen. Veel van de subsidies zouden aan de strijkstok bij tussenpersonen zijn blijven hangen. 

Intussen benadrukken Gates en Buffett juist het belang van USAID als pijler van wereldwijde gezondheidszorg en noodhulp. Hun steun aan initiatieven als GAVI (vaccinatie-alliantie), de Global Fund en PEPFAR heeft bijgedragen aan de vaccinatie van honderden miljoenen mensen. 

De menselijke impact van de recente inperkingen van USAID is al zichtbaar. In Syrië zijn naar schatting 9.000 patiënten hun toegang tot zorg verloren, waaronder levensreddende behandeling van chronische ziekten. In Zuid-Afrika dreigt voor meer dan 500.000 kinderen de hiv-behandeling te worden stopgezet en voedselprogramma’s in Ethiopië zijn bevroren, met directe gevolgen voor honderdduizenden kwetsbare gezinnen.

Deze confrontatie is geen klassiek machtsconflict tussen staten, maar een botsing tussen twee netwerken met verschillende visies op governance, legitimiteit en toekomstbestendigheid. 

Opvallend is dat de Europese Unie, in reactie op de Amerikaanse terugtrekking, steeds vaker probeert de gaten op te vullen. Zo verhoogde de EU in 2025 haar bijdragen aan GAVI en het Wereldvoedselprogramma met honderden miljoenen euro’s. Tegelijkertijd zoekt Brussel nauwere samenwerking met Afrikaanse en Zuidoost-Aziatische partners om de afhankelijkheid van Amerikaanse hulpstructuren te verminderen.

De steun van de EU aan deze multilaterale programma’s, en haar nauwe afstemming op het narratief van het World Economic Forum (WEF), is Trump en zijn aanhang een doorn in het oog. In zijn optiek vertegenwoordigen zij de kern van de “globalistische elite” die nationale soevereiniteit ondermijnt en technocratische besluitvorming boven democratische controle plaatst. Die ergernis wordt versterkt door het feit dat veel WEF-doelstellingen, zoals ESG-rapportage, klimaatregulering, digitalisering van overheidsdiensten en mondiale gezondheidsprogramma’s, politiek aan terrein winnen.

Voor Trump is het WEF geen denktank, maar een rivaliserend wereldmodel – eentje dat, mede dankzij Europese steun, steeds meer voet aan de grond krijgt.

De vraag is niet óf er keuzes gemaakt worden, maar wie ze mag maken – en in wiens belang. Tussen mondiale solidariteit en nationale autonomie, technocratische orde en digitale disruptie, blijft de inzet hoog. 

In plaats van een volwassen debat over legitimiteit, verantwoordelijkheid en effectiviteit is er nu sprake van een ordinaire machtsstrijd.

Beren op de weg naar de dollar als wereldmunt

Kredietbeoordelaar Moody’s heeft 16 mei 2025 de kredietrating van de Verenigde Staten verlaagd. Het land is de hoogste beoordeling kwijtgeraakt vanwege de verwachte hogere staatsschuld en omdat het meer rente moet betalen. De Amerikaanse dollar is gedaald tot het laagste niveau in drie jaar. Op de valutamarkt noteerde de euro 1,1530 dollar en staat onder druk. Vooral door een opstapeling van mondiale risico’s die het vertrouwen in de munt langzaam ondermijnen. 

Een combinatie van hoge inflate en werkloosheid, een afnemende groei en handelsbeperkingen. China’s beslissing om Boeing-vliegtuigen en Amerikaanse onderdelen te weren is symptomatisch voor een bredere beweging: de geleidelijke ontkoppeling van het Westen door opkomende machten. Oekraine overweegt om de lokale hryvnia te koppelen aan de euro in plaats van aan de dollar en de BRICS landen zouden zomaar voor 2,5 biljoen aan Amerikaanse dollars kunnen dumpen nu deze sinds februari met 8% is gedaald. Verder wordt de dollarwaarde beïnvloed door spanningen in de onderhandelingen tussen Iran, de VS en Israël over het Iraanse kernprogramma. 

Aziatische exporteurs en investeerders constateren dat hun eigen lokale valuta beter presteren dan de dollar. In Taiwan, Maleisië en Vietnam hebben de economieën overschotten die een buffer vormen tegen de schommelingen van de dollar.  Tegelijk slepen de Verenigde Staten zichzelf richting een mogelijke recessie, deels als gevolg van impulsieve handelsoorlogen en protectionistische retoriek. 

Europa beweegt eveneens weg van afhankelijkheid. De versnelling van de eigen wapenproductie versterkt de strategische autonomie, maar verzwakt ook de trans-Atlantische economische verwevenheid die de dollar sinds Bretton Woods heeft gesteund.

Zowel Rusland als de VS hebben bovendien hun zinnen gezet op de Oekraïense grondstoffen. Terwijl Washington inzet op economische sancties en militaire steun, breidt Moskou zijn wapenarsenaal in hoog tempo uit. De inzet is meer dan territorium: het gaat om energie, landbouw en zeldzame metalen – precies die grondstoffen die ook cruciaal zijn voor monetaire macht.

Uit een recent rapport van Bank of America blijkt dat in ASEAN de beweging om minder afhankelijk te zijn van de Amerikaanse dollar groeit. Dit komt vooral doordat steeds meer mensen en bedrijven hun spaargeld omzetten van dollars naar lokale valuta. Daarnaast nemen grote investeerders steeds vaker maatregelen om buitenlandse investeringen tegen koersrisico’s te beschermen.

Tegenover dit sluipende verlies van vertrouwen staat de toenemende samenhang binnen BRICS. De toetreding van Indonesië, een economische zwaargewicht én G20-lid, versterkt de legitimiteit van het blok. BRICS vertegenwoordigt inmiddels 46% van de wereldbevolking en werkt hard aan alternatieven: handel in lokale valuta, goudgedekte structuren zoals China’s Wangu-project, en een eigen munt op middellange termijn.

De-dollarisatie is geen dreiging meer, maar een proces in volle gang. Rusland duwt, China bouwt en landen als Indonesië en Iran sluiten aan. De dollar blijft voorlopig dominant (58% van de mondiale reserves), maar die dominantie is niet onaantastbaar.

Volgens recente schattingen zou de dollar tussen 2025 en 2026 met 15–20% in waarde kunnen dalen, en mogelijk 25–30% tegen 2030. Sneller dan eerdere prognoses, mede door geopolitieke fricties en de afkalving van vertrouwen in het Amerikaanse fiscale beleid.

Daarbovenop tekenen zich aanvullende risico’s af zoals dat de digitale yuan terrein wint in Azië en Afrika, dat OPEC+ flirt met alternatieve betaalstructuren voor olie, en het herhaald politiek getouwtrek rond het Amerikaanse schuldenplafond schaadt de reputatie van de dollar als veilige haven;

De commerciële centra in Afrika laten de Amerikaanse dollar al steeds vaker links liggen, handelaren geven de voorkeur aan de Chinese yuan om zaken te doen. In toenemende mate zetten lokale handelaren informele yuan-betalingsnetwerken op om zaken te doen met China. Digitale valuta liften mogelijk mee op de trend van de-dollarisering. Op één van ’s werelds grootste opkomende markten verliest de dollar flink terrein aan de Chinese yuan. Zo is het in Oost-Afrikaanse Kenia volstrekt normaal dat logistieke bedrijven shilling-yuan-omrekeningsdiensten aanbieden, waardoor handelaren in lokale valuta betalen, terwijl deze bedrijven yuan-betalingen aan Chinese verkopers afhandelen. Deze bedrijven faciliteren ook de continue goederenstroom vanuit de grote inkoopcentra zoals Guangzhou of Yiwu, waar veel Afrikaanse handelaren producten inkopen voor de verkoop.

Door geopolitieke spanningen, monetaire veranderingen en wisselkoersrisico’s kiezen steeds meer landen voor handel in lokale valuta. De Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties (ASEAN) presenteerde onlangs het ASEAN Economic Community Strategic Plan 2026 – 2030 om het gebruik van eigen valuta in de regio te stimuleren. Het strategische plan moet de economische integratie van de tien Zuidoost-Aziatische landen verder versterken. Het plan werd gepresenteerd tijdens een topontmoeting in Maleisië in mei 2025 en is bedoeld om ASEAN tegen 2045 tot de vierde grootste economie ter wereld te maken.

Iran heeft al stappen gezet om handel in niet-dollarvaluta te voeren, bijvoorbeeld met China en Rusland, en heeft interesse getoond in BRICS-lidmaatschap. De aanval op Iran door Israël en de VS,  kan ook worden gezien als een poging om Iran’s regionale invloed en economische autonomie te beperken. Hoewel het behouden van de dollar-dominantie geen expliciet doel lijkt, kan het een indirect effect zijn door Iran’s vermogen om alternatieve handelsstructuren te ontwikkelen te ondermijnen.

De-dollarisatie is geen nieuw fenomeen, ‘maar landen realiseren zich nu dat de dollar als wapen wordt gebruikt, bijvoorbeeld in sancties’, vertelde Mitul Kotecha, hoofd FX en EM macrostrategie bij Barclays in Azië.
Hoewel de verschuiving duidelijker is in Azië, neemt wereldwijd de afhankelijkheid van de dollar ook af. Het aandeel van de dollar in de wereldwijde valutareserves daalde van meer dan 70 procent in 2000 naar 57,8 procent in 2024. Dit jaar kende de dollar vooral in april een sell-off, een situatie waarin grote volumes van activa snel worden verkocht, waardoor de prijzen dalen. Dit werd veroorzaakt door de onzekerheid over het Amerikaanse beleid. Sinds het begin van het jaar is de dollarindex met meer dan 8 procent verzwakt.

De wisselkoersen die deze logistieke spelers bieden, zijn veel gunstiger dan de traditionele bank-naar-bank-overboekingen van exporteurs, die veelal in Amerikaanse dollars plaatsvinden. De Amerikaanse munt kampt dus niet met één vijand, maar met een hele stoet van beren op de weg. Zolang Washington blijft gokken op economische confrontatie boven multilaterale stabiliteit, groeit het risico dat de wereld stilaan haar anker loslaat.

Na decennia van Westerse dominantie is er bij veel landen uit het Mondiale Zuiden een groeiende onvrede over de bestaande wereldorde. Ze voelen zich ondervertegenwoordigd in mondiale besluitvorming en zien de dollar als een instrument van Westerse macht (denk aan sancties). De zoekresultaten tonen dat veel landen zich afkeren van Westerse economische structuren, mede door hogere importtarieven van de VS, wat BRICS een unieke kans biedt.

De BRICS-landen experimenteren actief met digitale valuta’s, met name Central Bank Digital Currencies (CBDC’s), en een door goud gedekte digitale munt als alternatief voor de Amerikaanse dollar in internationale handel.

Het doel is om de afhankelijkheid van de Amerikaanse dollar te verminderen. Digitale valuta’s bieden snellere, goedkopere en transparantere grensoverschrijdende transacties, en kunnen gebruikt worden om door het Westen gecontroleerde financiële kanalen te omzeilen.

Rusland en China leiden de ontwikkeling van systemen zoals “BRICS Pay,” een gedecentraliseerd betalingsplatform voor grensoverschrijdende transacties in nationale digitale valuta’s. Dit is niet zomaar een experiment; het is een strategische zet om financiële onafhankelijkheid te creëren en de wereldhandelsdynamiek te verschuiven.

Milieuzones voor auto’s, een druppel op een gloeiende plaat

Vanaf volgend jaar mag jouw timmerman, loodgieter, of leverancier met zijn bestelauto de stad niet meer in. Te vervuilend, te oud, niet meer van deze tijd. Het klinkt als een logische stap richting schonere lucht — totdat je omhoog kijkt. Daar vliegen honderden jumbojets over dezelfde stad, op weg naar een verre bestemming, met een verbruik van 12.500 liter kerosine per uur. Maar dat is blijkbaar geen probleem. Dag in, dag uit.

We leven in een tijd waarin hardwerkende burgers worden aangesproken op hun ecologische voetafdruk , maar het begint wrang te worden als de maatregelen zich vooral richten op de meest zichtbare en makkelijk te reguleren groep: de automobilist.  En dat terwijl luchtvaart niet alleen massaal CO₂ uitstoot, maar ook kerosine verbrandt zonder enige belasting te hoeven betalen. Letterlijk én figuurlijk gaat die vervuiling ons boven het hoofd. En ik schrijf nu boven ons hoofd, maar de Bijlmerramp en 12 juni in India was het niet boven ons hoofd maar ertegen.

Een auto rijdt gemiddeld 1 op 12 en een bestelbusje zelfs 1 op 16 of 20. De emissiezones en het verbod op “vervuilende” auto’s wordt gebracht als een daad van milieubewustzijn, maar is in werkelijkheid een druppel op een gloeiende plaat. Zeker zolang de luchtvaartsector buiten schot blijft. Waarom streng zijn op de arbeiders die naar zijn klus moet, maar mild voor de vliegmaatschappijen die toeristen die voor € 39 naar Barcelona vliegt?

Als we écht iets willen doen aan het klimaat, dan moet het eerlijk en evenwichtig. Tot die tijd blijft het weigeren van oudere auto’s in steden vooral een maatregel die vooral het ego streelt van Groen Linkse bestuurders, maar die de klimaatcrisis niet wezenlijk verandert. De echte vervuiling vliegt gewoon over — zonder milieuzone, zonder grenzen, zonder schaamte.

NOS journaal verzwijgt de escalerende, zeer gewelddadige rellen in Los Angeles

Terwijl Los Angeles opnieuw geteisterd wordt door hevige rellen, plunderingen en gewelddadige confrontaties met de politie, blijft het opmerkelijk stil in de Nederlandse media. Zelfs de NOS – de publieke omroep die pretendeert objectief en wereldwijd georiënteerd te zijn – lijkt deze uitbarstingen van geweld nauwelijks serieus te nemen. De berichtgeving is minimaal, oppervlakkig en vaak verpakt in eufemismen als “onrust” of “demonstraties”. Maar de realiteit is anders.

De afgelopen dagen gingen meerdere wijken in Los Angeles in vlammen op. Winkels werden leeggeplunderd, veel auto’s waaronder vijf Waymo taxi’s en een groot aantal politieauto’s werden bekogeld en in brand gestoken. Veel politieagenten raakten gewond bij gewelddadige confrontaties. Er was een chaotische plundering van een Jordan-sneakerwinkel en ook overvielen plunderaars een tankstation. Relschoppers gooiden stenen en molotovcocktails. De politie heeft met traangas en rubberen kogels gereageerd tijdens urenlange confrontaties. Tot dusver zijn er 400 arrestaties verricht.

Toch is hierover in Nederland nauwelijks iets te horen of lezen. De NOS wijdt hooguit een kort item van dertig seconden aan “de spanningen” in LA. Beelden van rustige demonstraties, geen feitelijke weergeving, geen duiding. Alsof het allemaal niets voorstelt. Waarom? Ook werden illegale immigranten “immigranten” genoemd en pas na commentaar “ongedocumenteerden”.

Beelden van chaos, mislukte overheidsaanpak en toenemend geweld binnen progressieve steden als Los Angeles zouden als voorbeeld kunnen dienen voor opstanden hier. En daarom wordt het liever verzwegen of afgezwakt. De reactie van het anti-Trump bestuur van LA doet er nog een schepje bovenop. Burgemeester Karen Bass noemde de situatie “zorgelijk, maar onder controle”, en zou niet begrijpen waarom Trum Nationale troepen heeft gestuurd, terwijl brandweerlieden uit de stad zelf melden dat ze bepaalde buurten niet meer veilig kunnen betreden zonder zware politiebegeleiding. Ondernemers blijven berooid achter, terwijl de politie capaciteit tekortkomt en het geweld niet aan kan. Karen Bass lijkt meer bezorgd over politieke beeldvorming en haar eigen onmacht dan over de veiligheid van haar inwoners. En de media – inclusief onze eigen NOS – gaat daarin mee.

Wanneer media structureel selectief zijn in wat ze brengen, raakt dat direct het vertrouwen in de journalistiek. Als geweld in Amerikaanse steden bewust wordt afgezwakt, terwijl elke rel in Moskou of Tel Aviv met liveblogs wordt verslagen, roept dat vragen op over de achterliggende redenen.

Het is niet radicaal om simpelweg te willen weten wat er werkelijk gebeurt. Het is niet ‘rechts’ of ‘alarmistisch’ om geweld ook als geweld te benoemen, ongeacht waar het plaatsvindt of wie er verantwoordelijk voor is. Het is journalistiek. En het wordt tijd dat ook de NOS zich daaraan houdt. Al geruime tijd wordt er op de sociale platforms geklaagd over de gestuurde en eenzijdige berichtgeving van de NOS.

Trump gebruikte vanwege de ernst van de situatie een zelden ingeroepen bevoegdheid (Title 10, sectie 12406) om zonder toestemming van gouverneur Newsom ruim vierduizend National Guard-soldaten en 700 mariniers naar Los Angeles te sturen. Hiermee werd in ruim 60 jaar de eerste nationale interventie op staatsniveau uitgevoerd sinds 1965.

De LAPD en California Highway Patrol gebruiken traangas, rubberen kogels en flitsbangers om demonstranten en plunderaars onder controle te krijgen. Op platform X staan beelden waarin rellende demonstranten een groot aantal politieauto’s bekogelen en in brand steken. De protesten verspreiden zich naar steden als Dallas, New York, Chicago en San Francisco. Gouverneur Gavin Newsom voelt zich gepasseerd en begint een rechtszaak tegen de federale overheid in Washington om het bevel van president Donald Trump om de Nationale Garde in te zetten. Er worden meer protesten tegen Trumps immigratiebeleid verwacht in ruim twaalf steden in het land. Een daarvan is in de Californische hoofdstad Sacramento, waar de Service Employees International Union of California aankondigde te demonstreren na de arrestatie van een prominente vakbondsleider. Ook andere steden als Oakland, Portland en Seattle meldden inmiddels ernstige incidenten.

Private equity in de muziek- en oorlogsindustrie

Investeerders BlackRock, JPMorgan, Vanguard en Statestreet bezitten een meerderheid in vrijwel de gehele muziekindustrie en zij beheren zo vrijwel alle grote muziekfestivals. Via hun investeringsmaatschappij KKR kochten ze in oktober 2021 de KMR Music Royalty Fund II van Kobalt Music voor $ 1,1 miljard, een portfolio van meer dan 62.000 copyrights. Deze werden later gebruikt om meer dan $732 miljoen aan obligaties uit te geven. Via KKR werd Superstruct Entertainment NL in juni 2024 overgenomen voor ongeveer $ 1,4 miljard. Superstruct organiseert meer dan 80 festivals in Europa en Australië, waaronder Zwarte Cross, Mysteryland en Awakenings in Nederland. Ook Lowlands en Down the Rabbit Hole, georganiseerd door Mojo Concerts zijn eigendom van deze investeerders.

Mojo Concerts is eigendom van de heren via Live Nation Entertainment. Mojo werd in 1999 overgenomen door SFX, dat later opging in Clear Channel Entertainment dat in 2006 werd verzelfstandigd tot “Live Nation. BlackRock heeft ook indirecte betrokkenheid door een samenwerking met Warner Music Group (Influence Media Partners) gericht op het verwerven van muziekrechten. Vanguard Group, BlackRock en Morgan Stanley bezitten ook een aanzienlijk deel van de vrij verhandelbare aandelen van Warner.

Het is niet alleen gezelligheid bij deze investeerders want het KKR van deze machtige mannen investeert ook in bedrijven zoals Axel Springer, dat advertenties plaatst voor onroerend goed in de bezette Westelijke Jordaanoever. KKR investeert ook in defensietechnologiebedrijven, wapens voor Israël en in 188 fossiele brandstofprojecten in 21 landen, waaronder de Coastal GasLink-pijpleiding in Canada.

Veertien artiesten en meer dan 300 muzikanten boycotten nu festivals, waaronder Hang Youth, Brian Eno en Massive Attack, die festivals zoals Sónar en Field Day boycotten. De artiesten hebben een optreden op Milkshake afgezegd uit onvrede over de omstreden nieuwe eigenaar KKR. De artiesten stellen onder de naam Ravers for Palestine dat ze niet meer willen optreden “uit solidariteit met de Palestijnen” en niet willen bijdragen aan eventuele winsten van KKR. Eerder zegden ook al enkele artiesten hun komst naar Zwarte Cross af vanwege de overname door KKR. Ook Goldband treedt volgende maand niet meer op tijdens Zwarte Cross. De Haagse band, een van de grote publiekstrekkers op het festival, heeft ‘na goed overleg’ besloten niet te komen vanwege de omstreden nieuwe Amerikaanse eigenaar. Leuke acties, maar helaas zinloos, als je bedenkt dat ze dan nergens meer op kunnen treden gezien het feit dat er geen grote festivals meer zijn die niet van deze investeerders zijn. 

Ruzie op het (digitale)speelplein

Donald Trump beweerde de oorlog tussen Rusland en Oekraïne binnen 24 uur op te lossen. Het wordt steeds duidelijker waarom dat niet gelukt is. Trump is zelf een ruziemaker en heeft zijn tot voor kort beste vriend openbaar afgebrand.

Trump is voornemens met zijn nieuwe belastingplan flink wat cadeautjes uit te delen aan zijn andere vrienden en kiezers waardoor de toch al enorme schuldenlast van de VS verder zal oplopen. Een maatregel die een doorn in het oog van Elon Musk is, die juist probeerde het schuldenplafond van de VS met DOGE ( Department of Government Efficiency) terug te dringen.

In plaats van dat de twee in gesprek zijn gegaan vechten de kemphanen nu op het (digitale) schoolplein dat social media heet, hun strijd uit. 5 juni escaleerde de ruzie tussen de twee en even leek het nog of ze met elkaar zouden bellen om het uit te spreken, maar Trump wil even geen contact met Musk. “Ik denk niet eens aan Elon. Hij heeft een probleem. Die arme man heeft een probleem”, zei Trump in een gesprek met CNN.

Trump wil ook van zijn rode Tesla af. Hij kocht de auto enkele weken geleden hoogstwaarschijnlijk alleen als publiciteitsstunt. Musk uitte openlijk kritiek op het belastingplan van Trump. Volgens Musk maakt de wet de besparingen ongedaan die door hem bij DOGE werden doorgevoerd. Musk noemde het wetsvoorstel op zijn X platform “walgelijk”.

Trump antwoordde daarop dat hij “teleurgesteld” is in Musk en dat hij ondankbaar is. Daarop bestookten de twee elkaar met allerlei verwijten via hun eigen socialmediakanalen. Musk verweet Trump dat hij zonder zijn geld nooit de verkiezingen zou hebben gewonnen. Ook linkte Musk de Amerikaanse president aan dossiers rond de overleden zedendelinquent Jeffrey Epstein. Musk verwijderde de tweet die hij in volle razernij plaatste.

Musk schreef daarna ook dat Trump afgezet zou moeten worden. Trump op zijn beurt dreigde er op zijn platform Truth Social dan weer mee om overheidscontracten met Musks bedrijven op te zeggen en zijn Tesla te verkopen. Trump appte dat het stopzetten van contracten met Musks bedrijven, zoals SpaceX, “de makkelijke besparing zou zijn voor de VS”. Ook beweerde Trump dat Musk niet uit eigen wil als adviseur bij DOGE vertrok. “Ik vroeg hem te vertrekken”, schreef hij op zijn platform Truth Social. Tegelijkertijd waarschuwde Trump dat Musk het niet in zijn hoofd moest halen ooit de Democraten te steunen. „Als hij dat doet, zal hij boeten’’, zei Trump, zonder uit te leggen wat mogelijke consequenties zouden zijn.

De ruzie tussen Donald Trump en Elon Musk lijkt nog verre van voorbij. Het vermogen van Musk nam door de ruzie in één nacht met 34 miljard dollar af, Die twee gaan voorlopig niet bij elkaar op visite. 

Wedkantoren als Polymarket speculeren al over de volgende stappen en gebruikers speculeren of de vete verder zal escaleren of dat de twee het snel weer bij zullen leggen. Polymarket voorspelt dat het waarschijnlijk is dat Trump en Musk elkaar voor het einde van het jaar zullen ontmoeten – met een kans van 57 procent – maar betwijfelen of een ontmoeting in de komende weken zal plaatsvinden. Handelaren schatten de kans dat de ontmoeting voor 30 juni plaatsvindt op 14 procent en voor 31 juli op 31 procent. De concurrerende website voor weddenschappen Kalshi schat daarentegen de kans dat Trump en Musk elkaar voor juli zullen bellen op 56 procent. Een inzetdatum voor het einde van de oorlog in Oekraïne? Daar waagt vooralsnog niemand zich aan.

Wilders trekt de stekker eruit

De coalitie van PVV, VVD, NSC en BBB is verleden tijd. Nadat hem eerst het ministerschap wed ontnomen en hij een groot deel van zijn verkiezingsprogramma in de ijskast moest zetten, kiest hij nu bewust voor een plotseling vertrek. De andere coalitiepartijen waren niet bereid om een handtekening zetten onder een gewijzigd hoofdlijnenakkoord om zo de asielcrisis te stoppen. Hij wilde samen met zijn asiel minister Faber in februari de spreidingswet al stoppen maar dat werd niet toegestaan. Dat er daarna onder zijn “bewind” elke 11 dagen een AZC bij kwam werd hem teveel. Nadat zijn coalitiegenoten in navolging van Duitsland niet ook zwaardere maatregelen wilden gaf hij het op. Wilders wilde net als Duitland en Polen met anti-immigranten acties de asielstroom indammen. Hij kon het niet verkroppen dat andere landen een strenger asielbeleid zouden hebben dan dat van hemzelf en eiste vergeefs van zijn coalitiegenoten dat zij hem hierin zouden volgen, ook al zijn sommige maatregelen onwettelijk.

Zijn boodschap is helder: hij wil door, de anderen niet — en dat zal ook zijn verkiezingscampagne gaan bepalen. Wilders zal zich profileren als de enige politicus die écht wil doorpakken op migratie en asielbeleid. Maar een groot deel van zijn achterban lijkt het vertrouwen inmiddels te verliezen, of is al afgehaakt. Die achterban zoekt nu in de ijskast naar restjes beloftes die Wilders direct na de verkiezingen al in stopte: verlaging van de AOW-leeftijd, meer bestaanszekerheid, afschaffing van het eigen risico in de zorg, btw-verlaging, vertrek uit de EU, geen sponsoring meer van Oekraïne, enzovoorts. Drie maanden soebatten voor een crisisnoodwet die er uiteindelijk, dankzij zijn coalitiegenoten ook niet is gekomen.

Het associatieverdrag tussen de EU en Oekraïne zou volgens Wilders in de papiervernietiger moeten verdwijnen — niet in de ijskast. Maar hij wist natuurlijk allang dat een Nexit of het stoppen van EU-steun aan Oekraïne juridisch en politiek onhaalbaar zou zijn binnen een coalitie. Zijn anti-EU-slogans passen dan ook beter op een X-post dan in een regeerakkoord.

Vrijwel al zijn verkiezingsbeloftes zijn verdwenen als sneeuw voor de zon. Zelfs zijn stokpaardje, een crisisnoodwet voor migratie, sneuvelde na drie maanden gesteggel. Uit berekeningen van het ministerie bleek dat afschaffing van het eigen risico zou leiden tot een stijging van de zorgpremie met zo’n 200 euro per jaar. Bovendien zou de zorg zelf fors duurder worden, omdat de vraag waarschijnlijk toeneemt zodra de prikkel om minder zorg te gebruiken verdwijnt. Wilders beloofde de AOW-leeftijd te verlagen, maar vergat even dat dit 10 miljard per jaar zou gaan kosten, ongeveer net zoveel als de hele defensiebegroting.

Zijn kiezers, moe van al die loze beloftes, kijken nu misschien naar radicalere alternatieven als FVD en JA21. Maar ook daar vinden ze geen oplossingen, alleen dezelfde anti-EU-retoriek, verpakt in een ander jasje. Ook deze partijen kunnen niets beginnen tegen de muur van EU-verdragen en de volle deepstate-agenda. De resterende coalitiepartijen proberen nog te redden wat er te redden valt, maar met een minderheid, een extraparlementair kabinet waar de PVV ministers en staatssecretarissen uit heeft getrokken maakt weinig kans. Het draagvlak onder de kiezers bij BBB en NSC was toch al onder een minpunt gedaald. De regering van president Donald Trump steunt Wilders, zegt een Witte Huis-functionaris tegen het internationale persbureau AFP. Ze steunen leiders die ‘hun soevereiniteit en nationale identiteit beschermen en geven zelf vast het goede voorbeeld. Buitenlanders uit Afghanistan, Myanmar, Tsjaad, Congo, Equatoriaal-Guinea, Eritrea, Haïti, Iran, Libië, Somalië, Soedan en Jemen krijgen vanaf 9 juni geen toegang meer tot de VS. Eind oktober stemmen we opnieuw, dit keer hopelijk met genoeg stemmen voor Wilders, dan kan de ijskast weg.

De overheid kiest haar eigen vluchtplan

In Nederland hebben burgers steeds vaker het gevoel dat hun stem niet mee telt. Of het nu gaat om vliegroutes, militaire vluchten, achterhaalde laagvlieg oefeningen met helikopters, of een munitiedepot in je achtertuin — de overheid kiest haar koers, en het volk mag vooral nergens mee bemoeien en moet het maar gelaten ondergaan. ILT keek gemakshalve even de andere kant op en legde geen boetes op  aan Schiphol die in 2023 20% al meer geluidsoverlast veroorzaakte in bepaalde gebieden, zoals Uithoorn.

De rechter heeft recent korte metten gemaakt met de natuurvergunning van Schiphol. Die bleek juridisch ondeugdelijk en vooral gebaseerd op wensdenken. Het kabinet had zich al eerder beholpen met een geitenpaadje om het aantal vluchten toch overeind te houden, of zelfs te vermeerderen maar dat is nu afgesneden. Voor de omwonenden is dit een langverwachte erkenning: zij zijn al jaren de dupe van overlast, terwijl hun zorgen werden weggewuifd met stiltemodellen en PR-praatjes.

Toch is de les nog niet geleerd. In Lelystad speelt zich eenzelfde patroon af. Wat ooit een vakantiehub luchthaven zou worden, dreigt nu een militair vliegveld te worden — mogelijk met F-35-straaljagers. Ook hier lijkt de betrokkenheid van inwoners eerder een bijzaak dan een uitgangspunt. De motivatie? “Landsbelang.” En dus komt er vast weer een juridisch achterdeurtje, vermomd als beleidslogica.

Ook in Staphorst is de uitbreiding van een munitiedepot ongevraagd doorgezet, ondanks de bezwaren van inwoners over veiligheid, geluid en milieuschade. De zorgen waren legitiem, maar de procedures bleken sterker dan het protest. En dus krijgt ook deze gemeenschap er overlast bij — netjes afgevinkt, want formeel geregeld. 

Een overheid die liever haar eigen pad volgt dan echt luistert, maar dat is het volk wel gewend ondertussen. Die inspraak organiseert maar geen invloed toekent. En die pas in beweging komt als de rechter haar tot stilstand dwingt. 

Misschien is dat wel het wrangste van alles: burgers worden tegenwoordig zonder rechtspraak gewoon niet meer gehoord of serieus genomen.

Van paniek zaaien naar oorlogshetze: hoe angst zaaien beleid is geworden

We leven in een tijd waarin angst een beleidsinstrument is geworden. Elke dag worden we geconfronteerd met berichten over oorlogsdreiging, voedselpakketten, bunkers en noodscenario’s. De meest recente kop van MSN is “Rusland waarschuwt Donald Trump voor Derde Wereldoorlog”. Gebaseerd op een uitlating op X door de Rus Medvedev die schreef: “Wat betreft Trumps woorden over Poetin die ‘met vuur speelt’ en ‘erg dingen’ die Rusland zullen overkomen. Ik ken maar één ECHT ERG ding: de Derde Wereldoorlog. Ik hoop dat Trump dit begrijpt!”

Politici en media dragen actief bij aan oorlogsretoriek. Oorlogstaal is weer salonfähig. De roep om hogere defensiebudgetten klinkt als vanzelfsprekend. Alles moet wijken voor veiligheid – maar veiligheid waarvoor? Tegen wie? En met welk doel? De echte vragen blijven liggen. Want zolang we bang zijn, stellen we minder lastige vragen.

De dreiging van een kernoorlog bijvoorbeeld, bestaat al sinds de jaren vijftig. Toch heeft die dreiging juist geleid tot terughoudendheid en diplomatie. Het zijn niet de bunkers of voedselvoorraden die ons sinds de Koude Oorlog hebben beschermd, maar het besef dat niemand baat heeft bij totale vernietiging. Dat geldt nog steeds. En conventionele oorlogen, zoals we nu in Oekraïne zien, tonen vooral hoe traag en bloedig zulke conflicten verlopen – ondanks alle moderne technologie.

Toch wordt deze realiteit genegeerd in het publieke debat. In plaats daarvan worden we meegezogen in een sfeer van continue paraatheid. Maar echte veiligheid zit niet in wapens of schuilplaatsen. Echte veiligheid is weten dat je een huis hebt, werk, zorg, en een samenleving die niet bij de eerste schokgolf uiteenvalt. Het is het vertrouwen dat je buren er zijn als het misgaat – niet dat je een bunker in de tuin hebt. 

Het is zorgwekkend hoe snel en gemakkelijk de term “Derde Wereldoorlog” wordt gebruikt, soms zelfs als een retorisch wapen, zonder de volledige implicaties van wat dat betekent. De geschiedenis leert ons dat grote conflicten vaak niet starten met een directe, openlijke oorlogsverklaring, maar met een geleidelijke escalatie van spanningen, misverstanden, provocaties en overschatting van eigen capaciteiten of onderschatting van de ander. 

De retoriek die we nu zien – de harde uitspraken, de demonisering van de tegenpartij, de constante dreiging met escalatie (al dan niet verpakt als waarschuwingen) – draagt bij aan een klimaat waarin de drempel voor daadwerkelijke confrontatie verlaagd kan worden. Het creëert een “wij-zij”-mentaliteit die de complexiteit van internationale betrekkingen negeert en de weg vrijmaakt voor meer extreme standpunten.

De oorlog in Oekraïne zal niet eindigen totdat de NAVO haar troepen uit de Baltische staten terugtrekt, heeft een hoge Russische functionaris gewaarschuwd. Sergei Ryabkov, de Russische vice-minister van Buitenlandse Zaken die verantwoordelijk is voor de betrekkingen met de VS, non-proliferatie en wapenbeheersing, deed deze uitspraken in een interview met het staatspersbureau Tass. Het politieke engagement voor het toekomstige NAVO-lidmaatschap van Oekraïne blijft echter onveranderd, ook al wordt het niet expliciet genoemd in het slotcommuniqué van de komende top in Den Haag, aldus NAVO-secretaris-generaal Mark Rutte op 9 juni tegen een journalist na zijn lezing voor de Britse denktank Chatham House.

De vraag is of degenen die deze retoriek hanteren, of degenen die er financieel baat bij hebben, ’s nachts lekker slapen en de frustratie en is een aanklacht tegen degenen die mogelijk de gevaren onderschatten, of erger nog, die bewust bijdragen aan de spanningen voor eigen gewin.

De meeste mensen verlangen naar stabiliteit en vrede, en de constante dreiging en de “oorlogsretoriek” zijn uitputtend en beangstigend. Als we blijven investeren in angst, oogsten we wantrouwen. En dan valt er op een dag misschien wel wat te verdedigen – maar is er niemand meer die het nog wil.

Oorlogszucht belangrijker dan toekomst voor jongeren

Oorlogszucht botst nogal met de stikstofregels, die voor heel veel Nederlanders het onneembare struikelblok zijn om een huis te kunnen kopen of huren. Terwijl jongeren al jarenlang tegen een muur aanlopen door het nijpende woningtekort, blijkt diezelfde stikstofproblematiek ineens niet meer te gelden zodra het over militaire uitbreidingen gaat. Het kabinet wil, in uiterste gevallen zelfs mensen gedwongen laten verhuizen om ruimte te maken voor Defensie. In de ministerraad is  unaniem besloten dat dit de uiterste consequentie kan zijn. 

Voor jonge mensen die dromen van een eigen plek is het stikstofbeleid bittere realiteit. Bouwprojecten worden stilgelegd, nieuwbouw komt nauwelijks van de grond, en de wachtlijsten voor betaalbare woningen groeien met de dag. Juist deze groep wordt opgezadeld met beperkingen die de overheid streng handhaaft, omdat “we moeten verduurzamen” en “de natuur moeten beschermen”

Maar zodra het leger een nieuwe kazerne wil neerzetten, munitiecomplexen wil bouwen of meer met helikopters wil oefenen, blijken de regels ineens flexibel. Hier ligt een schrijnende dubbele moraal: gewone burgers, jonge gezinnen, starters worden keihard tegengehouden door strenge stikstofregels, terwijl Defensie zich niets hoeft aan te trekken van diezelfde regels. Zij krijgen vrij spel — alsof bouwen voor onze ‘veiligheid’ belangrijker is dan bouwen aan een toekomst voor onze jongeren.

Minister Wiersma zegt dat het kabinet “zorgvuldig afweegt.” In de praktijk betekent dit vooral dat het stikstofbeleid wordt opzij geschoven zodra Secretaris Generaal Rutte wensen heeft. Een politieke deepstate keuze die de belangen van de meeste Nederlanders schaamteloos wegzet tegen de wensen van een machtige defensielobby. Hoe moet een jongvolwassene vertrouwen houden in een overheid die voor hen de bouw stillegt, maar voor militaire uitbreidingen de regels buigt of breekt? Dit is geen dilemma, dit is pure ongelijkheid en politieke willekeur. Wat is vrijheid nog waard als je geen dak boven je hoofd hebt en geen gezin kunt stichten?

Terwijl jongeren en ondernemers door zero emissiezones worden beperkt in hun mobiliteit en werk, breidt Defensie rustig uit met tanks, helikopters en zware voertuigen die stikstofuitstoot en CO₂-emissies juist verhogen. Het kabinet dringt van burgers strenge milieuregels af, maar zet deze moeiteloos aan de kant zodra militaire belangen in het spel zijn. Deze dubbele moraal ondergraaft niet alleen het vertrouwen in het klimaat- en stikstofbeleid, maar maakt ook duidelijk dat ‘duurzaamheid’ vooral geldt voor het volk en niet voor de machthebbers.

Regels moeten gelden voor iedereen — boeren, starters én Defensie. Nationale veiligheid mag nooit een vrijbrief zijn om jongeren nog langer te laten wachten. Het gemak waarmee stikstofregels worden genegeerd voor militaire doeleinden is niet alleen onrechtvaardig, het is een klap in het gezicht van alle jongeren die al jaren wachten op een woning. Als we zo doorgaan, bouwen we geen toekomst, maar een ‘vrije’ samenleving die jongeren keihard in de steek laat.

AI, slimmer, sneller, maar zeker niet menselijker

Kunstmatige intelligentie ontwikkelt zich razendsnel. Wat gisteren nog sciencefiction leek, is vandaag realiteit: AI schrijft teksten, genereert beelden, maakt medische diagnoses en stuurt zelfs het verkeer aan. Maar wat betekent deze groei voor onze samenleving over vijf jaar? Een kritische blik is noodzakelijk. Een van de grootste zorgen is de impact van AI op de arbeidsmarkt. Automatisering bedreigt niet langer alleen fabrieksbanen, maar vooral ook witteboorden beroepen zoals juristen, leraren en zelfs programmeurs. Over vijf jaar zullen veel taken die nu door mensen worden gedaan, efficiënter door algoritmen worden uitgevoerd. Dit leidt tot hogere productiviteit, maar ook tot sociale ongelijkheid als er geen goede vangnetten worden ingericht.

AI-modellen kunnen levensechte video’s, nepnieuws en overtuigende deepfakes maken. Wat vandaag al zorgwekkend is, wordt over vijf jaar een informatieoorlog. Democratische processen lopen gevaar wanneer burgers niet meer kunnen vertrouwen op wat echt of vals is. Zonder stevige regelgeving en transparantie in AI-systemen, staat onze publieke sfeer onder druk. De ontwikkeling van geavanceerde AI ligt nu grotendeels in handen van een paar grote bedrijven. Als dit zo doorgaat, bepalen zij wie toegang krijgt tot kennis, innovatie en macht. Over vijf jaar kan dit leiden tot een digitale oligarchie, waarin democratische controle ontbreekt.

AI is efficiënt, maar kent geen ethiek, empathie of verantwoordelijkheid. Hoe meer we afhankelijk worden van systemen die onze keuzes sturen – van wie een hypotheek krijgt tot wie er op sollicitatiegesprek mag – hoe groter het risico dat we onze menselijke waarden uit het oog verliezen en AI doorslaat.

AI biedt immense kansen, maar ook reële bedreigingen. De komende vijf jaar zullen cruciaal zijn. We hebben transparantie, ethische kaders en democratische controle nodig om te voorkomen dat AI niet alleen slimmer, maar ook gevaarlijker wordt. De toekomst is nu nog niet technologisch bepaald, maar menselijk gestuurd – als we nu handelen kan een ramp worden voorkomen.

Huurbevriezing gesneuveld

De huurbevriezing voor 2025 en 2026, een sprankje hoop voor de 2,4 miljoen Nederlandse huurders, is definitief van tafel. Minister Mona Keijzer’s wetsvoorstel sneuvelde in een moeras van politieke onenigheid, tijdsdruk en de almachtige lobby van woningcorporaties. Wat blijft, is een bittere nasmaak: huurders worden opnieuw opgezadeld met verhogingen tot 5% in de sociale huur en 7,7% in de middenhuur, terwijl de beloofde betaalbaarheid verdampt. Dit is niet alleen een gebroken belofte, maar een klap in het gezicht van iedereen die worstelt om de eindjes aan elkaar te knopen.
Laten we eerlijk zijn: de argumenten tegen de huurbevriezing zijn niet onzinnig. Woningcorporaties, zoals Aedes, schreeuwen moord en brand dat een bevriezing hun investeringen in nieuwbouw en verduurzaming sloopt. Met een geschat tekort van 453.000 woningen in 2027 en torenhoge kosten voor isolatie en warmtepompen hebben ze een punt. Maar waarom moet de oplossing altijd ten koste gaan van de huurder? De 350.000 sociale huurders bij particuliere verhuurders, die toch al vaak in slecht onderhouden woningen zitten, krijgen nu geen enkele verlichting. Rechtsongelijkheid? Check.

De politiek wijst naar elkaar. VVD en NSC torpedeerden het plan, PvdA-GroenLinks wilde alleen meedoen bij volledige compensatie voor corporaties, en de deadline van 30 juni 2025 bleek een onoverkomelijke horde. Ondertussen blijft de huurtoeslag een pleister op een open wond: niet toereikend en veel te bureaucratisch. Alternatieven, zoals gerichte subsidies voor lage inkomens of het afschaffen van de vennootschapsbelasting voor corporaties, worden genoemd, maar blijven hangen in vrijblijvend gepraat. Het resultaat? Huurders zien hun lasten stijgen, terwijl de woningnood onverminderd voortwoekert.
Weer een belofte gebroken. En dat is de kern: terwijl de inflatie knaagt en energieprijzen wankelen, wordt de huurder opnieuw de pineut. Het kabinet lijkt blind voor de realiteit van de krappe portemonnee.
Het is tijd voor een wake-upcall. Betaalbaar wonen is geen luxe, maar een recht. Tijd voor een huurplafond voor de allerlaagste inkomens, een hogere huurtoeslag, of een stop op woekerwinsten van particuliere verhuurders – het kán, als de wil er is. Maar zolang de politiek blijft pingpongen en corporaties hun verdienmodel heilig verklaren, blijft de huurder met lege handen achter.

De lege huls van 100.000 Woningen

De belofte van 100.000 woningen per jaar, triomfantelijk verkondigd in het hoofdlijnenakkoord, blijkt een lege wensballon. Het aantal afgegeven bouwvergunningen voor woningen is in het eerste kwartaal van 2025 weer gedaald. Mona Keijzer heeft € 7,5 miljard extra uitgetrokken, dealtjes gesloten tijdens de Woontop en wetsvoorstellen ingediend om de regie te versterken. Maar dat zijn pleisters op een etterende wond. De huurbevriezing, nota bene een keuze van haar eigen coalitie met een trotse Wilders in de hoofdrol, ondergraaft niet alleen haar geloofwaardigheid, maar ook dat van het zittende kabinet. Hoe kun je betaalbaarheid voor huurders beloven en tegelijk de bouw van betaalbare woningen frustreren?

Het is een klassiek geval van politieke luchtballonnetjes en loze beloftes en de burger betaalt de prijs. In mei 2025, met de bouwvak op komst, hobbelen we naar 18.000-22.000 woningen – amper 18-22% van het beloofde aantal. De prognoses voor heel 2025 is hooguit 65.000-70.000 woningen. Minister Mona Keijzer (BBB) werkt zich in het zweet, van Woontop tot miljardeninvesteringen en een wetsvoorstel om de sociale huren alleen te bevriezen voor woningcorporaties en niet voor particuliere verhuurders. De huurbevriezing voor 2025-2026 knevelt corporaties, die hierdoor tienduizenden betaalbare woningen minder zullen bouwen. Stikstof, hoge kosten en trage procedures doen de rest. Deze verkiezingsbelofte is het zoveelste sprookje dat de kiezer werd verteld. Starters en gezinnen betalen de prijs, terwijl Wilders vol trots zijn “cadeau” presenteert. Tijd voor een kabinet met minder aandacht voor volle hulzen voor oorlogvoering en minder lege hulzen voor de burger.

De Machtsstrijd bij Harley-Davidson 

De jaarlijkse aandeelhoudersvergadering van Harley-Davidson was dit jaar een arena voor een verhitte strijd tussen het iconische motorbedrijf en investeringsmaatschappij H Partners. Het voortbestaan van CEO Jochen Zeitz en directieleden Norman Thomas Linebarger en Sara Levinson aan de top van het bedrijf stond op het spel. H Partners, met een belang van 9%, voerde een felle campagne om deze bestuurders weg te stemmen, met als argument dat Harley-Davidson onder hun leiding in een neerwaartse spiraal zit. Maar was dit een gerechtvaardigde oproep tot verandering, of een ordinaire machtsgreep?
Sinds de samenwerking met H Partners in 2022, waarbij Jared Dourdeville namens de investeerder toetrad tot de raad van bestuur, is het er bij Harley-Davidson niet beter op geworden. De omzet krimpt, de verkoopcijfers dalen en Project LiveWire, de elektrische motorentak, is een regelrechte flop. In het eerste kwartaal van 2025 werden wereldwijd slechts 33 elektrische motoren verkocht, tegenover 117 een jaar eerder, met een verlies van $20,7 miljoen. Op freetheeagle.com wordt zelfs gesproken van een waardeverlies van $1,8 miljard onder Zeitz’ bewind. H Partners legt de schuld vierkant bij het bestuur en probeerde met een eigen CEO-kandidaat de koers te wijzigen. Toen dat geen gehoor vond, stapte Dourdeville uit de raad en begon H Partners een moddergooi-campagne, waarin ze Harley-Davidson betichtten van wanbestuur.

Harley-Davidson sloeg terug via SEC-filings, waarin ze H Partners’ claims als misleidend afdeden en aandeelhouders opriepen het voltallige bestuur te steunen. Volgens het bedrijf ondermijnt H Partners het proces om een nieuwe CEO te vinden – vooral pikant omdat Zeitz al aankondigde in 2025 met pensioen te gaan. Harley-Davidson schildert H Partners af als een opportunistische investeerder die enkel eigenbelang nastreeft, ten koste van de aandeelhouders.
De aandeelhoudersvergadering bracht de climax. Stemgerechtigden konden vóór het aanblijven van de directieleden stemmen of zich onthouden. Een meerderheid van meer dan 50% was nodig om Zeitz, Linebarger en Levinson in het zadel te houden. Het werd een nek-aan-nekrace: Zeitz haalde nipt 52%, terwijl Linebarger en Levinson elk rond de 60% scoorden. Een overwinning voor het bestuur, maar met een bittere nasmaak. De kleine marges dwongen Harley-Davidson om de zoektocht naar nieuwe directieleden voor 2026 te versnellen.

H Partners’ couppoging mag dan gefaald hebben, hun kritiek legt de vinger op een zere plek. Harley-Davidson worstelt met een krimpende markt en een elektrische droom die meer op een nachtmerrie lijkt. Tegelijkertijd roept hun agressieve aanpak vragen op over hun motieven: willen ze het bedrijf redden of slechts hun eigen investering veiligstellen? De aandelen van Harley, met een waarde van $ 3 miljard, zijn het afgelopen jaar met 31% gedaald omdat het bedrijf moeite heeft om nieuwe generaties rijders aan te spreken. De aandelen van Harley daalden naar $ 24,92.

De grens van Omtzigt is bereikt

Het vertrek van Pieter Omtzigt legt de politieke onwil bloot om gewenste en broodnodige, structurele financiële beleidswijzigingen te maken. Met het vertrek van Pieter Omtzigt verliest Den Haag een politicus met diepgaande dossierkennis én een sterk moreel kompas. Zijn afscheid markeert een diepere bestuurscrisis. Omtzigt liep stuk op een politieke werkelijkheid waarin structurele problemen niet worden opgelost, maar die systematisch worden genegeerd en vooruitgeschoven. Tijdens de kabinetsformatie kreeg Omtzigt een financieel overzicht onder ogen dat verder ging dan reguliere begrotingstekorten. Het document stond vol ‘pm-posten’ – placeholders voor uitgaven die nog niet waren doorberekend – en miljarden aan openstaande staatsgaranties. 

Tegelijkertijd stapelen verplichtingen zich op, zoals de compensatie voor de toeslagouders, schadevergoedingen in Groningen, de stikstofproblematiek, klimaatverplichtingen, de Box 3-heffingen en een sterk verhoogde NAVO bijdrage. Daar komt nog het structurele onderhoud bij van infrastructuur – bruggen, viaducten, vaarwegen – waarvoor TNO een investering van 260 miljard euro voorziet tot 2100. Tel daarbij op de oplopende kosten voor vluchtelingenopvang, het opvangen van importheffingen en de dreigende handelsoorlog. Pieters voorstel om een onafhankelijk begrotingsinstituut op te richten, naar Amerikaans voorbeeld, kreeg hiervoor geen politieke steun. De analyse van de Raad van State onderschrijft deze zorg. Die waarschuwde dat de overheid “structureel op de vluchtstrook rijdt” en geen inzicht biedt in langlopende verplichtingen.

Toch wordt niet gekozen voor structurele dekking van bestaande problemen. In plaats daarvan worden fondsen als het Klimaatfonds en pensioenfondsen aangesproken voor militaire uitgaven. De defensiebegroting groeit hard, mede onder invloed van Mark Rutte’s nieuwe rol in de NAVO-top. Tegelijkertijd worden voor militaire projecten stikstofregels versoepeld, terwijl diezelfde regels jarenlang als onwrikbaar obstakel golden voor broodnodige woningbouw. Waar burgers te horen kregen dat er “juridisch niets mogelijk was”, blijkt er plots wél ruimte als het geopolitieke belang het vraagt. Omtzigt zag zich geconfronteerd met een voorjaarsnota waarin zijn beloften voor meer bestaanszekerheid werden vervangen door belastingverhoging. In zo’n context komt zelfs een vasthoudende parlementariër als Omtzigt uiteindelijk tot de conclusie dat structurele en hoognodige aanpassingen niet binnen het Overheidsplaatje passen en dat het voor hem vechten tegen de bierkaai is.

Overheid laat steken vallen op CO2

De Maximacentrale bij Lelystad is de negentiende grootste CO₂-uitstoter van Nederland. Jaarlijks stoot de gascentrale ongeveer 1 miljoen ton CO₂ uit. Toch is de centrale essentieel: op momenten dat er onvoldoende duurzame stroom is, zorgen twee gasturbines met een totaal vermogen van 900 megawatt ervoor dat het stroomnet stabiel blijft. Ze zijn direct gekoppeld aan het hoogspanningsnet van TenneT.Energiebedrijf Engie wil in 2045 volledig klimaatneutraal opereren. Om dat te bereiken werd enkele jaren geleden begonnen aan een grootschalige modernisering van de Maximacentrale. Eén van de twee turbines draait sinds augustus deels op waterstof – een primeur in Nederland. De installatie is aangepast om tot 50% op waterstof te kunnen functioneren.

Maar de werkelijkheid is minder groen dan gehoopt. In de Flevopolder is nog geen groene waterstof beschikbaar. De centrale kán technisch op waterstof draaien, maar de brandstof ontbreekt volledig. Ook is er geen pijpleiding om de centrale aan te sluiten op het toekomstige landelijke waterstofnetwerk.Dochterbedrijf Hynetwork van Gasunie is belast met de aanleg van dit waterstofnet, maar de Flevopolder is in de huidige plannen buiten beschouwing gelaten. Concrete initiatieven voor aansluiting ontbreken, ondanks jarenlange gesprekken tussen Gasunie en Engie. Tot die infrastructuur er is, overweegt Engie gebruik te maken van zogeheten ‘blauwe waterstof’ – gewonnen uit aardgas, in combinatie met CO₂-afvang. Ook hiervoor is een pijpleiding nodig, die er voorlopig niet is.

Pas als er wel een aansluiting komt, hoopt Engie de Maximacentrale op termijn volledig te kunnen voeden met zelf geproduceerde groene waterstof. Daarvoor wil het concern in de Eemshaven vanaf 2030 een grote waterstoffabriek bouwen, die in fases operationeel moet worden. Ondertussen wordt op het terrein rond de centrale wél gewerkt aan andere duurzame initiatieven. Naast de Maximacentrale ligt een zonnepark van 32 megawatt. Om die energie op te slaan voor momenten van schaarste, bouwt Engie aan een zogenoemd ‘batterijpark’.

Op de strook grond tussen zonneveld en centrale verrijzen op dit moment grote batterijmodules, die eind 2025 operationeel moeten zijn. Ze kunnen drie uur lang stroom leveren op vol vermogen. Tussen de batterijen worden betonnen brandmuren geplaatst, om het risico op brand te beperken. Het project kost circa 50 miljoen euro.De plannen van Engie voor verduurzaming zijn ambitieus, maar de praktijk blijft voorlopig afhankelijk van fossiele brandstof. Zonder infrastructuur voor waterstoftransport komt een klimaatneutrale toekomst nog niet dichterbij. De Maximacentrale blijft, ondanks alle investeringen, voorlopig een van de grootste CO₂-bronnen van het land.

Peter Gillis terug bij af

Even geen worstenbroodjes eten in de Rolls en mensen te kakken zetten voor Peter Gillis. Hij mag 6 maanden brommen voor zijn malversaties en het vijf jaar lang frustreren van onderzoeken hiernaar. Peter Gillis van Massa is Kassa met zijn befaamde campings, iconische uitspraken mag nu een massa dagen achter de tralies doorbrengen. De rechtbank in Den Bosch maakte niet alleen een einde aan zijn zonnige imperium, maar ook aan zijn decadente levensstijl. Peter kreeg een celstraf van een jaar, waarvan zes maanden voorwaardelijk, voor grootschalige belastingfraude en daarbovenop kreeg zijn bedrijf een voorwaardelijke boete van  €250.000, en werd € 250.000 cash in beslag genomen – exit nieuwe Rolls. Andere boetes, zoals dwangsommen van gemeenten (bijvoorbeeld €1,2 miljoen voor overtredingen op vakantiepark De Berckt) lagen Peter toch al zwaar op de maag. De verkoop van zijn imperium strandde na maanden en verschillende rechtszaken na een bod van een failliete charlatan.

Jarenlang hield hij met zijn Oostappen Groep bewust geldstromen buiten de boeken, onder meer door chalets ‘zwart’ te verhuren en administratie te laten verdwijnen als een toverslag bij heldere hemel. Volgens de rechter was Peter de “allesbepalende kracht” achter deze creatieve boekhouding, met een geschatte belastingontduiking van minstens een half miljoen euro. Zijn dochter Inge en ex-vrouw deelden niet alleen mee in de winst maar kregen taakstraffen van 240 en 180 uur en voorwaardelijke celstraffen van zes maanden. Peter zelf noemde het proces “oneerlijk” en overweegt hoger beroep, want opgeven doet hij niet. “Ik ben geen crimineel, ik voer gewoon geen strakke administratie,” zei hij met een knipoog naar de pers.

Of het bijten in vriendin Nicole’s rug en neus wél crimineel was, moet in een ander proces nog blijken. Voorlopig ruilt Peter zijn kasteel in voor een cel, maar wie weet: misschien schrijft hij nog een Hatseflats! boek over gevangeniskost of wellicht is John de Mol nog geïnteresseerd in een nieuwe real life soap over zijn rehabilitatie. SBS heeft na de uitspraak wel al laten weten dat het nieuwe seizoen van Massa is Kassa, gewoon vanaf 16 mei uitgezonden wordt.

Mislukte energietransitie

In Den Haag was er door netcongestie opnieuw een giga netstoring waardoor tienduizenden huishouden en bedrijven zonder stroom kwamen te zitten. Bij verzorgingstehuizen of ziekenhuizen kan stroomuitval grote gevolgen hebben. Als zo’n storing echt lang aanhoudt en er is geen communicatie, kan er van alles misgaan.

Maar liefst 200.000 huizen zouden in de toekomst zonder stroom kunnen komen te zitten door overbelasting van het stroomnet. Netbeheerders vrezen dat het piekgebruik van stroom zo snel stijgt dat het net in de zogeheten FGU-regio (Flevopolder, Gelderland en Utrecht) het op sommige momenten simpelweg niet aankan.

Een van de grootste windmolenfabrieken ETW ging failliet. Fastned leent steeds meer kapitaal om maar niet ten onder te gaan en Alfen zag de koers met 55% dalen in een paar maanden tijd. De Gemeente moesten verplicht de zero emissie plannen met een jaar uitstellen. Voor de circa 200 datacenters in Nederland zijn zo’n 1500 van de 3.210 windmolens nodig, dat is dus ongeveer de helft van het totale aantal windmolens.

De windmolens produceren nu al 40.000 gigawatt en moeten regelmatig worden getemperd om netcongestie te voorkomen. Een door subsidies voor miljarden opgezette accufabriek Nortvolt is nog tijdens de opstart failliet gegaan. Batterijen voegen in het gunstigste geval nog een etmaal stroomverbruik toe in 2035. Dat illustreert al dat alle batterijen hoe dan ook een druppel op een gloeiende plaat zijn, en als peperdure milieuvervuilende producten helemaal niet thuishoren in een energietransitie. Een thuisbatterij kan voor een particulier huishouden met zonnepanelen wel nuttig zijn nu de salderingsregeling gaat verdwijnen, maar dat voegt niks toe aan de landelijke stroomvoorziening.

Batterijen zijn trouwens toch totaal ongeschikt en te kostbaar voor nationale elektriciteitsopslag, ze zijn milieuvervuilend en hoe dan ook een druppel op een gloeiende plaat. Uit alles blijkt dat er te hoog gegrepen is en er te snel en teveel gewenst was. Donald Trump is tot nog toe de enige die de catastrofe aan ziet komen en trekt zijn handen af van alles wat met windmolens te maken heeft, schakelt terug naar fossiel en stapte uit het klimaatakkoord. De Eu wil echter eigenwijs, net als met oorlog voeren, van geen wijken weten en ook Nederlandse initiatieven blijven zwaar gesubsidieerd worden. Alhoewel de Green deal al niet meer in de mond genomen wordt gaat het nog steeds vanuit de Overheid met volle kracht vooruit. De netbeheerders hebben ook al aangegeven dat het allemaal niet gaat lukken en dat er tientallen miljarden en zeker vijftien jaar nodig zullen zijn willen de doelstellingen gehaald worden.

Nieuwe woningen kunnen niet opgeleverd worden en de miljarden aan kosten zullen moeten worden verhaald op de toch al zwaar belaste consument. TNO rekende de effecten door. Het gaat om scenario’s waarbij de energieprijzen met 5, 12 of 20 procent stijgen ten opzichte van de prijs halverwege 2024. Afhankelijk van welk scenario werkelijkheid wordt, verwacht TNO dat tussen de 550.000 en 640.000 huishoudens in Nederland in 2025 met energiearmoede te maken krijgen. Dat komt neer op een op de veertien huishoudens. Nu de prijzen stijgen verwachten ze dat het aantal energiearme huishoudens in 2025 weer zal toenemen. De meeste zonnepaneleninstallateurs en verkopers zijn het afgelopen half jaar een voor een failliet gegaan en ook autodealers hebben het moeilijk. Mede door het afschaffen van de salderingsregeling, de terugleververgoedingen en het uitschakelen van laadpalen, het stopzetten van subsidies op de aankoop van auto’s en duurder maken van de wegenbelasting etc., heeft het gros van de mensen geen enkel vertrouwen meer in de overheid als het om het verduurzamen van de eigen woning gaat. Mensen laten zich niet langer voor de gek houden.

De EU versnelde onnadenkend de energietransitie om de importafhankelijkheid van olie, gas en kolen te verminderen, echter, over de vraag waar de minerale grondstoffen, minerale halffabricaten en eindproducten vandaan moeten komen voor windmolens, zonnepanelen, batterijen, electrolysers en dergelijke werd niet nagedacht. Verder is verwerking van mineralen en andere industriële productie van nieuwe energiekapitaalgoederen in de EU lastig in het koolstofarme regime van het Fit-for-55-beleid te passen.

De energietransitie, werd bejubeld als de heilige graal, maar is in Nederland vastgelopen in een web van overbelaste kabels, vertraagde hoogspanningsstations en bureaucratische chaos. Het elektriciteitsnet, de ruggengraat van onze groene ambities, bezwijkt onder zijn eigen gewicht. Meer dan 20.000 aanvragers wachten op een stroomaansluiting, terwijl nieuwbouwwoningen in Wognum zonder elektriciteit zitten en bedrijven in Noord-Brabant en Zuid-Holland jarenlang in de rij staan. Dit is geen incident, maar een structurele mislukking die de woningbouw, industrie én de energietransitie zelf saboteert.

Netbeheerder TenneT, verantwoordelijk voor het hoogspanningsnet, schuift uitbreidingsplannen in Gelderland, Utrecht en Flevoland op van 2029 naar 2033 – mogelijk zelfs 2035. Een nieuw hoogspanningsstation in Utrecht-Noord? Onhaalbaar door lokale bezwaren en een dichtbevolkte regio. In Zuid-Holland is de netcapaciteit volledig opgebruikt, met wachttijden tot tien jaar. Stedin, een andere netbeheerder, zet tijdens piekperiodes zoals Kerst 2024 noodaggregaten in – een pleister op een open wond. Zelfs in Den Haag, het politieke hart van Nederland, moeten ambtenaren hun elektrische auto’s buiten de spits opladen en onderzoekt stadsvervoerder HTM hoe tramstroom kan worden opgeslagen in batterijen. Dit zijn geen futuristische oplossingen, maar wanhoopsmaatregelen.

Decennia van onderinvestering in het net, gecombineerd met een explosieve groei van stroomvraag door elektrificatie – denk aan warmtepompen, laadpalen en datacenters – hebben ons opgezadeld met te dunne kabels en te weinig verdeelstations. TenneT en Stedin spreken van een verdubbeling, soms zelfs verdrievoudiging van de netcapaciteit, maar dat duurt tot 2033, zo niet langer. Tot die tijd moeten we het doen met ‘flexvermogen’: een eufemisme voor het dwingen van grootverbruikers om hun stroomgebruik te beperken. Bedrijven, overheden en zelfs ministeries moeten nu onderling afstemmen wie wanneer de koffiezetapparaten aanzet.

De economische schade is immens: jaarlijks 10 tot 40 miljard euro door netcongestie. Zonne- en windparken, de paradepaardjes van de energietransitie, worden steeds vaker stilgelegd omdat het net hun stroom niet aankan. In 2024 waren er 532 uren met negatieve stroomprijzen, waarbij producenten geld tóélegden om hun energie kwijt te raken. Dit ondermijnt niet alleen hun verdienmodel, maar ook het draagvlak voor duurzame energie. Ondertussen stijgen de nettarieven door 2,5 miljard euro aan uitbreidingskosten, wat de concurrentiepositie van de Nederlandse industrie verder uitholt.
Het kabinet probeert met garanties voor TenneT en versnelde procedures de schade te beperken, maar dit zijn lapmiddelen. De beloofde 90 miljard euro aan investeringen tot 2030, oplopend tot 200 miljard in 2040, klinkt indrukwekkend, maar komt te laat. Een ‘flexibele backstop’ om slimme apparaten tijdelijk uit te schakelen bij overbelasting? Dat is symptoombestrijding, geen oplossing. En terwijl militaire projecten voorrang krijgen via een speciale wet, blijven burgers en bedrijven achter in de rij.

De energietransitie is geen succesverhaal, maar een waarschuwing. Groene idealen zijn prachtig, maar zonder een robuust en toekomstbestendig net blijven ze luchtkastelen. Nederland heeft jarenlang de ogen gesloten voor de praktische realiteit van elektrificatie. Nu betalen we de prijs: stilvallende windmolens, wachtlijsten voor stroom en een samenleving die op rantsoen wordt gezet. Het wordt tijd dat we stoppen met dromen en beginnen met bouwen – voordat het licht echt uitgaat.

Beleggen voor beginners